Pamiętnik Samobójcy. Kamień.

Kamień. 

Jak kamień. 

Jak kamień w wodę.

Spadam na samo dno i tonę. Grzęzne w mule i umieram. Jak kamień. Bez uczuć, bez emocji, bez głosu i ratunku. 

 Nikt nie będzie pamiętał 

o kamieniu zatopionym na dnie oceanu. Oceanu lęku i agresji. 

Nikt nie wspomni kamienia spoczywającego na dnie.

Bezlitosne zapomnienie mnie zakryje i pożre. Jak kiedyś strach. Jak ból i niemoc.

 Centymetr po centymetrze, metr po metrze, będę leciał w otchłań ciemności. W królestwo mroku. Będę spadał na sam dół. Ciężki. Zły i przegrany. Jak kamień. Co raz dalej. Co raz głębiej. W ciszę. 

W głuchą straszliwą ciszę. 

 Jak kamień. Bezduszny, cichy i wolny. Sam na sam ze sobą. 

Ze swoim przyjacielem i wrogiem. Wśród pustki. Od zawsze rzeźbiącej mój umysł. 

 Na samym końcu, bez światła, bez powietrza i nadziei. Bez życia. 

Jak kamień.