Pamiętnik Samobójcy. Klatka.

Więc codziennie uderzam głową o ścianę. Biję aż nie stracę przytomności.
Często z początku nawet nie wiem, że zacząłem już uderzać. A potem w złości
I rozpaczy robię to  świadomie, czekając aż wreszcie odetnie mi świadomość.
Na zewnątrz nie ma nikogo.
Czasami wydaje mi się, że kogoś widzę, ale to
Nieprawda. To kłamstwo, jak całe moje życie. Za kratami nie ma nikogo.
 Dlaczego ja właściwie siedzę za kratkami? Co jakiś czas szukam odpowiedzi
Bo zapominam jak ona brzmi. Więc powtarzam proces myślowy od początku.
 Wina. Wina. Wina. Jestem głupcem i żyje. Jestem niepotrzebny i żyje.
 Kiedyś wystawiałem ręce między pręty w nadziei, że ktoś mnie złapie i wyciągnie.
Ale to minęło. Dzisiaj bałbym się tak zrobić. Sam poradzę sobie lepiej. Samemu lepiej
Umrzeć. Samotność daje wolność.
 Sam budowałem tę klatkę. Własnymi rękami. Nie było nawet trudno. Właściwie
Zaczęło się od przypadków. A potem sukcesywnie każda porażka-cegiełka trafiała
Na swoje miejsce.
 Oto jestem. Więzień własnych porażek. Własnych potknięć. Niechaj strzęznę
W zapomnieniu bez pamięci.
Dziw mnie bierze, że po tylu uderzeniach ja jeszcze żyje. Że nieświadomość nie trwa wiecznie. Czyż nie powinna?
Znowu się budzę. Kiedy znowu zdam sobie sprawę, że biję w ścianę? Kiedy to się skończy?
Krzyczę. A głos rozchodzi się między ścianami i wraca do mnie, mówi jaki jestem zły, jaki przegrany. Kiedyś słyszałem innych krzyczących. Niech Bóg podaruje im spokój. Wszyscy kiedyś ucichli. Wszyscy kiedyś ucichną. I ja. Ucichnę. Zgasnę. A moja klatka rozsypie się
I przykryje mnie swoim ciężarem. Aż w końcu zamieni się w proch razem ze mną.